“I just woke up from a fuzzy dream
You never would believe those things that miles away
All my dreams they fade away
I’ll never be the same
If you could see me the way you see yourself
I can’t pretend to be someone else…”
เพลงประกอบละครญี่ปุ่นเรื่อง Change
(Miles away, Written by Madonna, T.Mosley, J. Timberlake, N.Hills & Timbaland)
เพลงนี้เป็นเพลงปิดตอนจบที่พระเอกเลื่อนกระจกรถลงมาดูอาคารสูงในเมือง
ถ้าไปหาเนื้อเพลงมาดูจนครบจะเห็นว่าเนื้อเรื่องไม่ได้เข้ากับละครหรอก
เป็นเพลงของผู้หญิงที่พออยู่ห่างผู้ชายแล้วก็ร้องเพลงยั่วว่า
คิดถึงชั้นแล้วใช่ป้ะ ฉันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดของคุณใช่ไหม
แต่พอเอาเฉพาะท่อนข้างบนมาประกอบกับรถที่เลื่อนไปข้างหน้า
กับหน้าตาพระเอกที่เปลี่ยนเป็นคนละคนกับตอนต้นเรื่อง
ทั้งเครื่องแต่งตัว สีหน้า ท่าทาง มันได้อารมณ์ความเปลี่ยนแปลงอย่างมาก
ซึ่งบางคนอาจจะร้องว่า ก็ต้องเปลี่ยนแหงสิ
จากครูประถมเป็นนายกรัฐมนตรี ก็ต้องไม่เหมือนเดิมอยู่แล้ว
เราว่าไม่ใช่หรอก
ถ้าผู้ชายคนนี้ใส่ชุดของครูประถม และนั่งอยู่หลังกระจกหน้าต่างรถแท็กซี่
สีหน้าท่าทางเค้าก็จะเป็นอย่างนี้แหละ เพียงแต่เรื่องที่ีคิดเป็นคนละเรื่องกันเท่านั้นเอง
ไม่ต่างกับเราเลย…
เปลี่ยนเรื่องกะทันหัน
วันนี้ไปรับรางวัลประกวด CQI ได้รองชนะเลิศมา
พาน้องไปด้วย 1 คน เพื่อจะส่งไม้ให้ ว่าปีหน้ามาแทนพี่นะ
ปีนี้พี่ทำให้ก่อน แล้วปีต่อไปก็ไล่ๆ เปลี่ยนกันทำ
CQI มาจากอะไรไม่สำคัญเท่าไหร่หรอก
รู้แต่ว่ามีคนฮือฮามาก ที่เห็นเราออกไปนำเสนอผลงานต่อหน้าคนเยอะๆ
แล้วทำได้ดีมาก อย่างที่ผู้บริหารฟังแล้วถึงกับยกนิ้วโป้งให้
แต่แผนกใกล้เคียงเปรยว่าคนเขาพรีเซ้นต์เก่งนี่นะ
(มีสายตาที่อ่านได้ว่า อย่างอื่นไม่ได้เรื่องหรอก)
ฟังแล้วไหวไปกับโลกธรรมที่สรรเสริญและนินทามาพร้อมกัน
แล้วก็ให้งงกับวิบากของตัวเอง ว่าพอเดินมาถึงจุดนี้แล้ว
อะไรต่อมิอะไรที่มีคนทักว่าเปลี่ยนไปมาก
มันมาจากข้างนอก หรือลอกคราบอยู่ข้างในกันแน่
เราฝึกการนำเสนอต่อหน้าคนมากๆมาตั้งแต่ประถมแล้ว
จะทำได้ดีก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก มันเป็นทักษะ ไม่ใช่พรสวรรค์อะไร
เรื่องที่เราเลือกไปนำเสนอจะถูกใจผู้บริหารก็ไม่เกินความคาดหมายหรอก
มันเป็นการเพิ่มความปลอดภัยให้คนไข้ ผู้บริหารที่ไหนจะไม่ชอบ
เพียงแต่โอกาสที่ได้มานี่สิ มันหล่นตุ้บมาแบบคนที่เขาอยากได้
เขามองว่าอย่างเรานี่อะนะ ได้มาได้ไง กับปฏิกิีิริยาที่เขาแสดงออกมา
กลับเกินความหมายแฮะ ต้องคอยบอกตัวเองบ่อยๆว่า ไม่เป็นไรน่า
fuzzy dream ทั้งนั้น ^^
+ + +
มาตั้งหลักและกลับมาอัพไดได้ตอนที่งานบุญผ่านไปหลายงานแล้ว
แต่เดี๋ยวนี้สบายอย่าง ไม่ต้องประกาศหาแนวร่วมมากมาย
คนก็หลั่งไหลกันไปทำบุญได้เองอัตโนมัติ สบายแฮ
ได้ประสบการณ์จากการทำบุญอีกอย่าง ว่าด้วยการทำด้วยกำลังของตน
และเมื่อสามารถเติมเต็มความตั้งใจของตัวเองด้วยตัวเองได้
ทั้งยังสามารถเปิดรับและยินดีในบุญของคนอื่นได้แบบไม่มีการกะเกณฑ์(เรี่ยไร)
ใจมันอิ่มและแข็งแรงขึ้นได้ในทันทีนะ
ไม่เชื่อลองดู 🙂
รู้สึกตัว 
ความเห็นล่าสุด